Συνέντευξη για το coaching

Η αναβίωση από το παρελθόν! Έχω πολλούς μήνες να κάνω κάποια ανάρτηση κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχω μετακομίσει στο Λονδίνο εδώ και κάποιους μήνες. Ωστόσο, συνεχίζω να ασχολούμαι με το business coaching και την Gestalt ψυχοθεραπεία οπότε σκέφτομαι ότι είναι χρήσιμο να δημοσιεύσω και τις σχετικές συνεντεύξεις που μπορεί να φανούν χρήσιμες σε παλιούς αναγνώστες του συγκεκριμένου blog.

Μία που επισκέφτηκα και ξανάκουσα σήμερα τη συνέντευξη (και νομίζω είναι μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη με αρκετά κατανοητό τρόπο δοσμένες κάποιες πληροφορίες) σκέφτηκα να την κάνω embed εδώ για να λειτουργήσει σαν τροφή για σκέψη και κάποιες πληροφορίες για όποιον μπορεί να ενδιαφέρεται.

Οπότε... here it is!

Συναισθηματική Νοημοσύνη στην Εργασία (Μόνο το μυαλό δεν φτάνει...)

Είχα καιρό να γράψω στο blog και δύο συνεντεύξεις που είχα δώσει στην Δέσποινα Κανάκογλου στο #GiatiOxi νομίζω αποτελούν πολύ καλό υλικό να δημοσιεύσω και εδώ - Ευχαριστώ Δέσποινα για την πρόταση!

Η πρώτη είναι για τη συναισθηματική νοημοσύνη στην εργασία και μπορείτε να τη βρείτε είτε στο site του giatioxi είτε παρακάτω που την έχω κάνει και repost!

"Αυτό που είναι, είναι" ή Αντιμετωπίζοντας τους Φανταστικούς Κινδύνους

Διαβάζοντας ένα βιβλίο το οποίο συνιστώ - δυστυχώς δεν έχει μεταφράστει - λέγεται "Getting Real" και είναι της Susan Campbell, με τράβηξε ένα απόσπασμα το οποίο έχει τίτλο "Φανταστικός Κίνδυνος". Σε ένα κομμάτι είναι κάτι που με απασχολούσε πρόσφατα αλλά και ένα θέμα που λίγο πολύ αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Έτσι μπήκα στη διαδικασία να μεταφέρω κάποια πράγματα από εκεί με το δικό μου στυλ γραφής.

... Ο Fritz Perls συνήθιζε να λέει "Αυτό που είναι, είναι." Ακούγεται αρκετά απλό, σωστά; Ωστόσο είναι αρκετά δύσκολο για τους περισσότερους ανθρώπους να το κατανοήσουν πλήρως. Έχουμε να κάνουμε με τα εγωικά μυαλά μας τα οποία διαμορφώνονται από την παιδική μας ηλικία να προσέχουν για τον κίνδυνο. Μερικές φορές το να παρατηρείς αν υπάρχει κίνδυνος στο περιβάλλον είναι πολύ χρήσιμο και απαραίτητο - όπως όταν διασχίζουμε το δρόμο ή όταν μαγειρεύουμε και έχουμε το φαγητό "στη φωτιά". Τις περισσότερες φορές όμως, το μυαλό μας φαντάζεται κίνδυνο εκεί που δεν υπάρχει. Ας δούμε το παράδειγμα που δίνει η Susan Campbell...

Είναι η Φερν και ο Λανς, ο σύντροφος της, σε ένα πάρτυ, όταν ξαφνικά ο Λανς απομακρύνεται από το πλάι της. Όταν η Φερν βλέπει τον Λανς να απομακρύνεται μπορεί να φανταστεί ότι δεν εγκρίνει κάτι το οποίο έκανε. Το ότι απομακρύνεται μπορεί να μην έχει να κάνει σε τίποτα με τα σενάρια που κάνει στο μυαλό της, ωστόσο αυτά είναι που τη βοηθούν να έχει τον έλεγχο. Υποστηρίζουν την ψευδαίσθηση ότι ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει. Ότι μπορούν να τη βοηθήσουν να περιμένει την επόμενη κίνηση και να της επιτρέψουν να αποφύγει περαιτέρω ζημιά του εγώ της. Στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να οπλιστεί με δικαιολογίες και κατηγόριες έτσι ώστε όταν αυτή και ο Λανς βρεθούν στο σπίτι θα είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της για όλα εκείνα τα οποία (φαντάζεται ότι) την κατηγορεί ο Λανς. Αυτός ο τρόπος νοητικής στρατηγικής την εμποδίζει να δει και να βιώσει "αυτό που είναι".

Τόσο απλό και όμως το έχουμε κάνει τόσο πολύπλοκο, δε συμφωνείτε; Βλέπουμε κατ' ουσίαν αυτό που έχουμε γαλουχηθεί και εκπαιδευτεί να βλέπουμε και σε πολύ μικρότερο βαθμό (και αν μπορούμε έστω σε μικρό βαθμό) βλέπουμε αυτό που είναι και αυτό που συμβαίνει στο εδώ και τώρα. Τα εγωικά μυαλά μας είναι γεμάτα με τις ιδέες για το πως είναι ο άνθρωπος ("τι σου είναι ο άνθρωπος..."), πως "γίνονται" τα πράγματα, και πως "συνομωτεί" το σύμπαν. Σα να πήρε πολύ περισσότερο χώρο το μυαλό για λειτουργίες στις οποίες δε θα έπρεπε να έχει τον πρώτο λόγο. Πόσοι από εμάς έχουμε ένα μυαλό το οποίο δε μας αφήνει να ξεκουραστούμε καθώς μας λέει με τον εσωτερικό του διάλογο, τι θα πρέπει να προσέχουμε, τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς, τι θα πρέπει να περιμένουμε και να προσδοκούμε σε κάθε περίπτωση κ.ο.κ. Πολύς διανοητικός θόρυβος που στην πραγματικότητα θολώνει αυτό που πραγματικά είναι!