του Λιώτα Ναούμ
Συγκλονισμένος από τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας καθώς και από την απόφαση ενός 44χρονου επιχειρηματία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης να δώσει τέρμα στη ζωή του, αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο υπό το πρίσμα του ρόλου του οργανωσιακού συμβούλου σχετικά με τις επιδιωκώμενες αλλαγές και την ηθική στάση σε κάθε αλλαγή που στην παρούσα φάση καταπατείται .
Το αξίωμα από το οποίο ξεκινάω είναι το εξής:
Βλέπουμε ότι αυτό έχει καταστρατηγηθεί στην περίπτωση του μεσοπρόθεσμου και την ψήφισή του ενώ η αντίσταση που εδώ και μέρες προβάλλουν οι "αγανακτισμένοι" στις μεγάλες πόλεις της χώρας δεν έχουν ουσιαστικά ακουστεί. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσει κανείς ότι:
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι ούτε παρανοϊκοί ούτε έχουν ως προσωπική βεντέτα να εναντιώνονται σε μια κυβέρνηση ή ένα άτομο εξουσίας, οπότε είναι ασφαλές να υποθέσει κανείς ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το ζήτημα. Κάθε άλλη άποψη που υπάρχει μπορεί να δώσει πολύτιμες πληροφορίες που θα ήταν κρίσιμες για την αποτελεσματικότητα της προσπάθειας αλλαγής.
Το είδαμε αυτό στις τηλεοράσεις πρόσφατα. Η ενέργεια που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας οργανισμός ή ένα κράτος έρχεται από τρεις κυρίαρχες πηγές. Αυτές είναι:
1. Η ενεργός αναζήτηση των στόχων και η πραγματοποίηση της αποστολής του οργανισμού
2. Η αίσθηση χιούμορ που έχει ο οργανισμός και
3. Το πόσο ανοικτά και άμεσα ένας οργανισμός τιμά και δουλεύει με τη σύγκρουση και την αντίσταση.
Η αναγνώριση της ενέργειας της αντίστασης και της σύγκρουσης βοηθά στο να διοχετευτεί σε μια πιο δημιουργική κατεύθυνση.
Το πρότυπο "δημοκρατίας" που βιώνουμε και που ουσιαστικά είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει, είναι ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων να θεωρούν ότι ξέρουν ποιο είναι το συμφέρον του λαού, χωρίς να ακούνε την κοινωνία και τις αντιδράσεις της. Αυτό δεν ισχύει πια καθώς όπως λέει ένας γνωστός, υπάρχουν περισσότεροι και περισσότερο έξυπνοι άνθρωποι εκτός της Βουλής παρά εντός της. Αυτό το ξεπερασμένο πατριαρχικό μοντέλο λήψης μονομερών αποφάσεων έχει ξεπεραστεί προ πολλού και δυστυχώς το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί "θύματα" ή "θυματοποιημένους πολίτες". Η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει όταν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο ρόλο του "θύματος" όπου εξωτερικές συνθήκες τις οποίες δεν επιθυμούν τους επιβάλλονται. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό παραθέτω ένα μοντέλο:
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η αντίσταση σε μια αλλαγή είναι θετική δύναμη καθώς το να μην παίρνω αυτό που δεν θέλω είναι σχεδόν εξίσου σημαντικό με το να παίρνω αυτό που θέλω.
Δύο συμβουλές που μπορούν να δοθούν για την "αντιμετώπιση" της αντίστασης είναι η ακόλουθη:
1. Η αντίσταση είναι μια θετική δύναμη που θα πρέπει να την τιμήσουμε και όχι να την περιορίσουμε, να την αποφύγουμε ή να την καταπιέσουμε.
2. Η αντίσταση υπάρχει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι είτε να τη φέρουμε στο φως και να δουλέψουμε μαζί της είτε να τη θάψουμε. Βοηθάει να επιλέγουμε σταθερά να τη φέρνουμε στην επιφάνεια.
Συγκλονισμένος από τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας καθώς και από την απόφαση ενός 44χρονου επιχειρηματία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης να δώσει τέρμα στη ζωή του, αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο υπό το πρίσμα του ρόλου του οργανωσιακού συμβούλου σχετικά με τις επιδιωκώμενες αλλαγές και την ηθική στάση σε κάθε αλλαγή που στην παρούσα φάση καταπατείται .
Το αξίωμα από το οποίο ξεκινάω είναι το εξής:
Κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να παίρνει μια μονομερή απόφαση που επηρρεάζει τις ζωές άλλων ανθρώπων χωρίς να τους δίνει φωνή σε αυτή την απόφαση.
Βλέπουμε ότι αυτό έχει καταστρατηγηθεί στην περίπτωση του μεσοπρόθεσμου και την ψήφισή του ενώ η αντίσταση που εδώ και μέρες προβάλλουν οι "αγανακτισμένοι" στις μεγάλες πόλεις της χώρας δεν έχουν ουσιαστικά ακουστεί. Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσει κανείς ότι:
Τα άτομα δεν αντιστέκονται στην αλλαγή, αντιστέκονται στον πόνο.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι ούτε παρανοϊκοί ούτε έχουν ως προσωπική βεντέτα να εναντιώνονται σε μια κυβέρνηση ή ένα άτομο εξουσίας, οπότε είναι ασφαλές να υποθέσει κανείς ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το ζήτημα. Κάθε άλλη άποψη που υπάρχει μπορεί να δώσει πολύτιμες πληροφορίες που θα ήταν κρίσιμες για την αποτελεσματικότητα της προσπάθειας αλλαγής.
Η σύγκρουση παράγει ενέργεια.
Το είδαμε αυτό στις τηλεοράσεις πρόσφατα. Η ενέργεια που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας οργανισμός ή ένα κράτος έρχεται από τρεις κυρίαρχες πηγές. Αυτές είναι:
1. Η ενεργός αναζήτηση των στόχων και η πραγματοποίηση της αποστολής του οργανισμού
2. Η αίσθηση χιούμορ που έχει ο οργανισμός και
3. Το πόσο ανοικτά και άμεσα ένας οργανισμός τιμά και δουλεύει με τη σύγκρουση και την αντίσταση.
Η αναγνώριση της ενέργειας της αντίστασης και της σύγκρουσης βοηθά στο να διοχετευτεί σε μια πιο δημιουργική κατεύθυνση.
Το πρότυπο "δημοκρατίας" που βιώνουμε και που ουσιαστικά είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει, είναι ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων να θεωρούν ότι ξέρουν ποιο είναι το συμφέρον του λαού, χωρίς να ακούνε την κοινωνία και τις αντιδράσεις της. Αυτό δεν ισχύει πια καθώς όπως λέει ένας γνωστός, υπάρχουν περισσότεροι και περισσότερο έξυπνοι άνθρωποι εκτός της Βουλής παρά εντός της. Αυτό το ξεπερασμένο πατριαρχικό μοντέλο λήψης μονομερών αποφάσεων έχει ξεπεραστεί προ πολλού και δυστυχώς το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί "θύματα" ή "θυματοποιημένους πολίτες". Η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει όταν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο ρόλο του "θύματος" όπου εξωτερικές συνθήκες τις οποίες δεν επιθυμούν τους επιβάλλονται. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό παραθέτω ένα μοντέλο:
Δύο συμβουλές που μπορούν να δοθούν για την "αντιμετώπιση" της αντίστασης είναι η ακόλουθη:
1. Η αντίσταση είναι μια θετική δύναμη που θα πρέπει να την τιμήσουμε και όχι να την περιορίσουμε, να την αποφύγουμε ή να την καταπιέσουμε.
2. Η αντίσταση υπάρχει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι είτε να τη φέρουμε στο φως και να δουλέψουμε μαζί της είτε να τη θάψουμε. Βοηθάει να επιλέγουμε σταθερά να τη φέρνουμε στην επιφάνεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου